Gdy szłam do kina, nie wiedziałam co to będzie za film. Miałam tylko nadzieję, że okaże się dobry. Muszę przyznać, że nie rozczarowałam się. Film jest bardzo głęboki, piękny w swej prostocie ukazywania uczuć, a także doskonały dla inteligentnych ludzi z powodu pozornie chaotycznego sposobu pokazywania zdarzeń. Z jednej strony dzieją się tam smutne wydarzenia, a drugiej film oferuje ogromną dawkę pozytywnej energii i szczęścia. Takie jest właśnie życie. Łzy wymieszane ze śmiechem, radość i miłość ze smutkiem i żałobą. Ktoś musi zginąć, aby ktoś inny mógł żyć. Jest tam też nadzieja, że są jeszcze dobrzy ludzie na tym świecie, którzy chcą nam pomóc z dobroci swojego serca, a nie doszukując się jakiś korzyści dla siebie. Moim zdaniem nie jest to prosty obraz do obejrzenia. Wymaga bowiem od czytelnika skupienia, cierpliwości, dotarcia do swoich własnych uczuć, a może i nawet otworzenia własnej duszy.

Podczas seansu jednak rozczarowała mnie jedna rzecz. Widzowie, oczywiście. Niektórzy śmieli się w momentach, w których wrażliwy człowiek powinien zachować powagę. Niektórzy przynieśli tony popcornu i ciągle kręcili się po kinie. Widać oczekiwali mocnych wrażeń, strzelanin i szybkich pościgów. Byli tez tacy, którzy po prostu wyszli w połowie seansu. Nie rozumiem, co dzieję się z polskim widzem. Czy naprawdę jedyne filmy jakie chcemy oglądać to głupawe komedie i filmy akcji, przy których nie trzeba nawet przez chwilę wytężać umysłu? Ja chcę wierzyć, że są ludzie którzy kina nie traktują jak bezmyślnej rozrywki. Ten film jest właśnie dla tych drugich.

Reasumując "H,O" to obraz piękny, ambitny, dający nadzieję, który wnosi do życia chwilę przemyśleń i zadumy, a także radości. Doskonały film dla inteligentnego widza.