Ja jestem dorosla i sie nie wynudzilam ;-) a tak serio to dobra muzyka i niezle zagrali ci dwaj mlodzi aktorzy, ale fakt czegos zabraklo zeby dac wyzsza note, moze pomyslu wlasnie

może jest jeszcze w Tobie dużo z dziecka że Ci się film podobał;-) żartuje, żartuje;-) muzyka rzeczywiście fajna, dwaj główni aktorzy całkiem nieźle zagrali ale w gruncie rzeczy film o niczym. liczyłem że chociaż końcówka będzie jakaś z morałem albo z mocnym przytupem a tam zupełnie nic;-)

czasem też mam takie wrażenie że film jest o niczym, miałem tak jakiś czas temu podczas oglądania filmu polskiego 'głośniej od bomb' i napisałem że film o niczym, to coś tam mi ludzie odpisywali że albo go nie zrozumiałem albo nie zauważyłem ukrytego dna.

Do kogo film jest skierowany to wiadomo dość szybko.
On jest dla dorosłych, a jego interesująca budowa oparta na prostej konstatacji, że ci dorośli abdykowali i młodzi niedojrzali wychowują się wśród rówieśników. A w jakim kierunku to zmierza to oglądamy podczas projekcji. W całym filmie dorośli są obecni, ale ich obecność jest na dalekim marginesie, są tłem, gdzieś na obrzeżach świata ich dzieci. Są bojaźliwi i często bezradni, jakby wychowywanie oddali walkowerem. Dobrym przykładem są rodzice bohaterki, którzy wyjeżdżają przed imprezą zostawiając całość na głowie swojej córki, w pewien sposób umywają ręce. Przerzucają odpowiedzialność za to co może się zdarzyć na nastolatkę. Film pokazuje manowce pewnego, poprawnego z obecną modą, wychowania młodych i chyba infantylizacji i tchórzostwa świata dorosłych.
Sam pomysł takiego filmowania świata dorosłych dodaje filmowi dużej wiarygodności.

Ciekawa opinia. Przeczytałam, przemyślałam, po części zgadzam się. Co do abdykacji dorosłych - tu akurat się nie zgadzam, tj, nie zgadzam się z opinią, że jest to cecha współczesnego wychowania (tak zrozumiałam Twoją opinię).

Co do filmu - solidnie opowiedziana historia. I za to właśnie cenię skandynawskie kino - filmy po prostu opowiadają historie.

W filmie, zdecydowanie, dorośli ustawieni zostali na pozycjach defensywnych, wyczekujących. Ich rola sprowadzona została albo do bezradności albo przyzwalającej bierności. Czasem coś się spytają swoich dzieci, ale tak pro forma, bo tego wymagają konwenanse. Ja widziałem w postawie dorosłych bezradność wobec młodych.
Reżyserem filmu jest młody facet, który prawdopodobnie zna ten świat lepiej ode mnie i zrobił o tym film. Może chce obudzić dorosłych, zaktywizować ich. Pokazać, że dzieje się coś nie tak, że role zostały odwrócone, że to młodzi nadają kierunek zaś starsi mają za nimi tylko podążać. Może?
A czy to jest znak czasu? Moim zdaniem tak.